Doelen anders bekijken en kleinere taken realiseren voelt beter
Het ouderwetse ‘grote taken in kleine stukjes hakken’ werkt voor veel mensen op dit moment niet zo goed meer. Omdat het dan nog steeds als een groot monster voelt, dat je met een taartvorkje aanvalt. Fijner is om een groot doel te herdefiniëren. Niet kleiner maken om het kleiner maken, maar ánders te benaderen. En dan resultaten te behalen, mét een goed gevoel. Maar hoe dan?
In deze wilde tijd merk ik dat ik me juist meer op de kleinere, gerichte taken toeleg. Om tijd te besparen, en vooral…energie. Want als er zoveel gebeurt, lekt de batterij vlot leeg.En die energie gaat op sommige dagen zelfs stiekem een beetje op aan doom scrolling, het toch op de hoogte willen blijven van hoe het er in de wereld aan toe gaat (lang verhaal kort: niet zo goed, verandert vandaag ook niet, dus ik hoef vandaag even niet naar het nieuws te kijken).
Hoe menselijk dit alles ook is, het is wel de bedoeling om voortgang te boeken op gebieden die ertoe doen. Juist die dingen waar je wél vat op hebt, geven je de kans om doelen te halen. Misschien kleinere doelen, en misschien minder veel, maar dat worden dan wel dingen die je kunt vieren. Omdat ze gelukt zijn. En het gevoel dat vieren je geeft, helpt je weer verder. Op weg naar volgende doelen, of gewoon positiever de dag door.
Benader het anders, maak het kleiner, en slaag.
Neem bijvoorbeeld een website waar ik mee bezig ben, voor WeesWijzer, mijn NGO voor weeskinderen in Nederland. Best een groot project, en er komen ook veel andere zaken bij kijken. Organisatorische dingen, technische, communicatieve, inhoudelijke, politieke, en nog veel meer. Nu hád ik daar zo’n Eng Groot Doel van gemaakt. Maar die ben ik anders gaan bekijken, want het verlamde me op een gegeven moment een beetje. En nu loopt het beter - en sneller. En iedere week is er iets te vieren.
Dit is wat ik veranderde:
Situatie vóór:
Groot Doel —> Website klaar met alles erop en eraan, incl. up-to-date kennisbank, gecommuniceerd naar alle stakeholders.
Fase 1: concept/ontwerp en content updaten en ontwikkelen;
Fase 2: ontwikkelen, bouwen en opleveren;
Fase 3: communiceren naar alle stakeholders, en doorontwikkelen.
Lijkt allemaal pretty straightforward, nietwaar? Er was immers geen grootschalige innovatie voor nodig; dat proces was al gedaan. Het leek een zaak van ‘doen en afvinken’. Maar waarom hikte ik er dan zo gi-gan-tisch tegenaan (en ik deel dit omdat ik vermoed dat ik niet de enige ben die hier tegenaan liep)?
Het was Groot en Veel.
Men zat (zit) te springen om het eindresultaat, vanuit diverse hoeken, en dat gaf me stress. Omdat ik het ook zo graag goed en snel klaar wilde hebben, maar dit kan niet in zo’n korte tijd, waarin ook andere dingen moeten gebeuren.
Mijn morele kompas en intense betrokkenheid op het onderwerp liet me vaak verdwalen in nóg meer dingen die in de kennisbank verwerkt moesten worden (en snel), en dit vertraagde de eerder geplande taken. Waardoor er méér niet af was.
Bouwen en doorontwikkelen duurt ALTIJD langer dan je vooraf denkt. Dit wist ik al, maar het hielp me natuurlijk niet. Dat maakte dat fase 3 vertraagd werd (brr!).
Mijn eigen ergernis over het nog niet klaar hebben name toe, wat mentaal niet fijn was.
Dus was het tijd om het anders te benaderen. In plaats van een lineair proces (concept en ontwerp —> ontwikkelen en opleveren —> communiceren en doorontwikkelen) besloot ik mijn eigen WeesWijzer weer eens flink door mijn eigen Creative Achiever Method-mangel te haken. Want dééd ik het wel zo slim? Was het niet VEEL beter om het in thema’s te benaderen, waarin meer flexibiliteit én voortgang zou zijn? Omvormen dus.
Situatie nu:
Visie (in plaats van Groot Doel) —> Alle weeskinderen en hun bondgenoten kunnen zich erkend, gefaciliteerd en versterkt weten door WeesWijzer, middels belangenbehartiging en continu in ontwikkeling zijnd platform.
Fase 1: bewustwording vergroten, landingspagina (onepager) online zetten, actieve belangenbehartiging , netwerk in politiek actief betrekken (vanaf het begin), zorg en media betrekken (dus niet pas aan het eind!), en contentstrategie aanscherpen voor kennisbank en communicatie.
Fase 2: aanpassen online platform en content-insteek op basis van bevindingen fase 1, belangenbehartiging voortzetten, content en media ontwikkelen op basis van actualiteit en spoedeisende hulpvragen, basic launch en onder de motorkap doorbouwen.
Fase 3: hechtere banden met zorgnetwerk en media op basis van actuele casussen in zorgnetwerk en inkomende vragen, en doorbouwen aan kennisbank.
Dit maakte het voor mij stukken prettiger werken, want het is namelijk veel gemakkelijker om deze benadering taken te formuleren waarvan je ZEKER weet dat ze bijdragen aan m’n doel. En dat geeft gewoon een veel beter gevoel.
Deze manier voelt voor mij in ieder geval VEEL beter dan ‘het grote monster in kleine stukjes aanvallen’. 👺🍴 Want dat voelt gewoon te klein, te kwetsbaar. Alsof alles een concessie is. Dat het beter had gemoeten, maar dat dat niet lukte.
De andere benadering werkt niet alleen prettiger en behapbaarder, het levert ook toffere dingen op. Sowieso de website die bijna klaar is (zit in fase 2, hè), maar wat ik eigenlijk nog veel mooier vind: NU AL impact bij mensen voor wie het bedoeld is:
Zonder dat de volledige website live staat, wordt nu al de visie stap voor stap verwezenlijkt:
—> De Tweede Kamer heeft al gestemd over een motie die 100% in het verlengde ligt met de missie van WeesWijzer (barmhartiger beleid voor weeskinderen in Nederland);
—> De lobby in de gemeenteraad van Amsterdam is al succesvol gebleken;
—> We hebben drie weeskinderen kunnen helpen met brieven aan hun zorgverleners, zodat zij beter trauma-informed zorg kunnen gaan bieden;
—> Er wordt een documentaire gemaakt over weeskinderen in Nederland.
Dus haal ik mijn doelen? Dat hangt ervan af wat je je Grote Doel maakt, wat de visie is die daarboven hangt…en vooral hoe je de aanpak benadert.
Natuurlijk heb ik belachelijk gemazzeld met deze voortgang. Maar weet je…dat is wat gebeurt als je dingen ánders gaat bekijken. Je frisse blik, het omvormen en het loslaten van de strakke teugels wordt beloond met zegeningen. En mazzeltjes. En mazzeltjes, die kan iedereen wel gebruiken. Ja toch.
Is WeesWijzer dan klaar en geslaagd? Nope. Nooit klaar. Geslaagd? Die mediamomentjes zijn leuk. Maar de missie voorop. Dat is misschien nog wel de allergrootste bevrijding. Want als een jongere me een mailtje stuurt met de mededeling ‘de brief voor mijn zorgverlener helpt me echt, want ik zag het echt even niet meer zitten, en nu hoef ik iets minder uit te leggen’…dan scheurt m’n hart gewoon open.
Herken je dit, het anders benaderen van Grote Doelen? Of heb je een eigen manier om deze voor de bakker te krijgen? Laat ‘t me weten, als je wilt.